Tussen Hemel en Zalen
Ik denk dat dit een van de leukste projecten was van afgelopen jaar. Voor deze documentaire van Olivia Mos konden we zeer gevoelsmatig aan de slag om zo creatief en verhalend bij te dragen aan de vertelling.
De documentaire gaat over onnatuurlijke dingen die gebeuren in musea. Hier zijn verrassend genoeg heel veel voorbeelden van te vinden. Bijna elke museummedewerker heeft wel iets te vertellen over onverklaarbare dingen die gebeuren na sluitingstijd. Zo horen ze bijvoorbeeld vaak feestgeluiden uit een bepaalde zaal of gaan er op wonderbaarlijke manier ’s nachts deuren open. Het meest bijzondere verhaal komt van de fotograaf van het Rijksmuseum. Nadat hij een keer een gekke bek trok naar Japanse tempelwachters bleef de elektriciteit maar uitvallen. Dit ging maar door totdat de fotograaf zijn excuses aanbood aan de houten beelden. Vanaf dat moment liep alles weer goed. De volgende dag konden ze ook geen verklaring meer vinden.
Tussen deze verhalen door zien we mooie beelden van de musea die ze allemaal aan elkaar linken als één groot museum. Het plan was om dit museum op een mysterieuze en licht dreigende manier neer te zetten. Het mocht ook aanvoelen alsof de kunstwerken iets van leven in zich hadden. Om dit voor elkaar te krijgen, hebben we besloten veel van de schilderijen heel subtiel te bewegen. Op een manier dat je het net niet ziet, maar het wel voelt.
De uitdaging zat in het vinden van die grens. Wanneer zie je het wel en wanneer niet? Wat is genoeg en wat is te veel? Een paar heel lastige vragen die ervoor hebben gezorgd dat we heel veel verschillende versies hebben gemaakt voor elk shot. Uiteindelijk hebben we dit voor 15 à 20 shots gedaan, maar er is niemand die ze allemaal ziet. Ik denk dat betekent dat we het prima hebben gedaan. Een klein voorbeeld staat hieronder:
Naast deze shots liepen we ook nog tegen een heel praktisch probleem aan tussen de departementen. De film draait heel veel om interviews en talking heads. Camera wilde deze heel graag erg wijd draaien zodat ook het museum goed te zien was. Geluid wilde juist heel erg dichtbij op kunnen nemen, omdat de dialoog uit de interviews ook gebruikt ging worden als voice-over. Nadat er getest was of dit samen kon, bleek toch dat dit iets was waar wij mee gingen helpen. We hebben ervoor gekozen om de microfoon bij alle interviews in beeld te laten en deze later weg te halen met clean plates. Dat is niet heel veel werk, maar het moest wel gedaan worden voor ongeveer 40 shots. Uiteindelijk heeft dit wel enorm bijgedragen aan de kwaliteit van de film. Daarom sta ik nog steeds achter de beslissing die we hebben gemaakt om het zo te doen.
Al met al, was dit een enorm leuk project om aan mee te werken. Ik heb heel veel geleerd over creatief meedenken en het oplossen van conflicten tussen departementen.